فاطمه ( تحصیلات : دبیرستان ، 15 ساله )

به نام حق
ضرورییییییی ضرورییییییی
با سلام. از همین ابتدا بگویم که دیدگاه من اصلا به موضوعات و روابط جنسی برنمی گردد و اینطوری فکر نمیکنم...
ببینید من دو تا سوال دیگه هم فرستادم جواب ندادید خواهش میکنم این یکی رو جواب بدید تا از دلم دربیارید...
من امسال با اینکه سال اول دبیرستان هستم و وارد این دبیرستان شدم اما به خاطر شرایط روحی و مشکلات زندگی ام دو سه نفر از معلمای خوبم خیلی کمکم کردند. اما تا من اومدم بهشون ابراز علاقه کنم آخر سال شد... خب من اونا رو خیلی دوستشون دارم اما اونا که نمی دونند...امتحانا شد و چون خودشون هم امتحان داشتند نیومدند مدرسه مون و الان من یه ماهی میشه که اصلا ازشون هیچ خبری ندارم...
باور می فرمایید من شب ها به خاطر دوری شون گریه میکنم همیشه آرزو دارم بازم ببینمشون ولی هیچ آدرس و اثر و اینا ندارم ازشون... آخه میدونید...آخر سال مخصوصا یکی از معلمامون قرار بود جواب همه سوالایی که در طول سال ازشون پرسیدمو بدن اما دیگه پیداشون نشد...قرار بود بنشینیم و قشنگ با هم حرف بزنیم خودشان این قول را دادند...اما نشد...
من خیلی دوستشان دارم و شبها با گریه شدید میخوابم...خیلی دوست دارم یک بار دیگر هم شده درست همدیگر را ببینیم...
چی کار کنم؟ نمی توانم تمام تابستان را بنشینم و صبر کنم تا آیا سال دیگر هم بیاید یانه؟ همین یک ماهش هم خیلی ضعیف شدم...چون نمی دونم اونا هم منو دوست دارن یانه...اونا هم منو یادشونه یا نه ؟ آخه من تو درسا نور چشمی شون بودم....
چی کار کنم؟


مشاور (خانم سعیده صفری)

باسلام. خواهر عزیزم شرایط شما را درک می کنم اما قبل از اینکه پاسخ سؤال شما را بدهم می خواهم به نکته ای اشاره کنم. همه ی ما انسانها نیازهایی داریم که سعی می کنیم آنها را در خواسته های خود نشان دهیم اگر نیازها برآورده شوند به اصطلاح ما به رضایت درونی دست می یابیم و شاد هستیم در غیر این صورت خیر. اما جالب است بدانید خواسته های فعلی لزوما ما را به نیازهایمان نمی رسانند اگر چه در ظاهر برای ما مهم هستند. با توجه به متن سؤالتان اینچنین به نظر می رسد که دختری توانمند و باهوش هستید و همین موجب می شود که راحت تر بتوان در این رابطه با شما صحبت کرد. اما صحبت های بالا چه ربطی به شما داشت؟ یکی از نیازهای اساسی ما انسانها و به خصوص در شرایط سنی شما این است که کسی را داشته باشیم که درکمان کند ما را بفهمد، راحت و بدون هیچ دغدغه و ترسی حرف هایمان را با او در میان بگذاریم، دوستش داشته باشیم و درکنارش احساس صمیمیت کنیم، تا اینجا هیچ مشکلی وجود ندارد و نیاز کاملا به جایی است که در شما وجود دارد اما خواسته های افراد در مقابل این نیاز اساسی و مهم متفاوت هستند، برخی، افرادی همسن و سال یا همکلاسی را برای برآوردن این نیاز انتخاب می کنند، برخی افرادی از جنس مخالف را و برخی نیز افراد بزرگتر مانند معلم یا مشاور مدرسه را. اگر چه هر سه این گروه برای رسیدن به خواسته شان و به دست آوردن فرد مورد نظر اصرار و پافشاری می کنند اما به تجربه ثابت شده در این سن تنها افراد هم سن و هم جنس می توانند این نیاز را پاسخ دهند. در سؤالتان به صورت جزئی در مورد خودتان توضیح نداده اید، می خواهم بدانم چند نفر دوست صمیمی که کاملا برایتان قابل اعتماد باشند دارید؟ اگر اینچنین فردی در زندگیتان وجود ندارد طبیعی است که به سمت معلمتان کشیده شوید. حال می خواهم از شما بخواهم فکر کنید که من به سؤالات شما در مورد ایشان پاسخ دهم مثلا اینکه شما را دوست دارند، آنها هم به یاد شما هستن و... با پاسخ من ممکن است موقتا احساس آرامش کنید ولی غیر از این است که بلافاصله سؤالات دیگر به ذهنتان خطور می کنند؟ مثلا پس اگر اینطور است چرا موقع امتحانات به مدرسه نیامدند یا برای پاسخ به سؤالات شما مراجعه نکردند؟ و همین طور ذهنتان سؤال می آورد... غیر از این است؟ حقیقت این است که من یا هیچ کس دیگر پاسخ سؤالات شما را در مورد ایشان نمی دانیم ، اما می خواهم توصیه کنم برای رفع نیازتان خواسته تان را تغییر دهید و کسی را به عنوان دوست صمیمی و همزبانتان انتخاب کنید که شرط اساسی در دسترس بودن را داشته باشد یعنی هر موقع نیاز داشتید بتوانید با او صحبت کنید، و معلمانتان را تنها به عنوان افرادی ببینید که برایتان قابل احترام هستند و می توانید در برخی زمینه های خاص از آنها راهنمایی بگیرید ولی تماس شما محدود به زمان تحصیل و مدرسه رفتنتان است. البته این فقط در حد فرضیه است که شما معلمان خود را جایگزین دوستان صمیمی تان کرده اید و ممکن است بگویید نه دوستانم جدای از ایشان هستند اما اگر اینطور باشد شما می توانید با یافتن یک دوست صمیمی کمتر دلتنگی ایشان را احساس کنید چون نیاز اصلی تان برآورده شده است، اما اگر یافتن یک دوست برایتان مشکل است، این بحث دیگری است که می توانید مجددا از طریق این سایت مکاتبه کنید و موضوع را درمیان بگذارید یا اینکه به صورت حضوری به یک روانشناس بالینی مراجعه کنید تا مهارت های دوستیابی را با شما تمرین کنند. موفق باشید.